Επιστημονική ονομασία Araucaria araucana (Molina) K. Koch
Ταξινόμηση Κλάση Pinatae, Τάξη Pinales, Οικογένεια Pinaceae
Κοινές ονομασίες Αραουκάρια η αραουκάνα, πεύκο της Χιλής, Monkey- puzzle, Chile pine (Αγγλικά)
Η ονομασία του είδους (araucana) προέρχεται από τη φυλή Araucana που ζει στη νότια Χιλή. Θεωρείται το εθνικό δέντρο της Χιλής.
Περιγραφή
Αειθαλές δίοικο δέντρο (βιοτική μορφή Ρ, Φανερόφυτο) που φτάνει σε ύψος περίπου τα 30 μέτρα. Κόμη αρχικά πλατιά κωνική, σε μεγαλύτερη ηλικία σφαιρική, ομπρελοειδής με διάταξη κλαδιών σε κανονικούς σπονδύλους.
Τα φύλλα είναι αφιστάμενα λεπιοειδή, δερματώδη, γυαλιστερά, ωοειδή-λογχοειδή ως τριγωνικά, οξυκόρυφα, μήκους 3-4 εκ.
Κώνος όρθιος, σφαιρικός, με αγκαθωτές προεξοχές, μήκους ως 18 εκ., με εδώδιμα σπέρματα. Ωριμάζει τον δεύτερο χρόνο.

Φύλλα της Araucaria araucana
Εξάπλωση – Παρουσία στην Ελλάδα
Η φυσική εξάπλωση του είδους είναι στις Νότιες Άνδεις (δυτικές πλαγιές), Χιλή και Αργεντινή και ο φυσικός πληθυσμός είναι χαρακτηρισμένος ως απειλούμενος με εξαφάνιση. Είναι γενικά φωτόφυτο, αρκετά ανθεκτικό στο ψύχος (-20) και στον άνεμο. Απαιτεί υγρασία στην ατμόσφαιρα και στο έδαφος καθώς και καλή αποστράγγιση. Ανθεκτικό στην επίδραση της θάλασσας. Στην Ελλάδα χρησιμοποιείται ως καλλωπιστικό σε πάρκα και κήπους (κυρίως στη νότια και παραθαλάσσια χώρα). Οι πιο γνωστές ποικιλίες του είναι οι “Angustifolia”, “Aurea”, “Platyfolia”.
Άρθρα – Πληροφορίες
Arnold M.A. 2004. Araucaria araucana. Landscape Plants For Texas And Environs 3rd. Aggie Horticulture.
Christopher L. H. 2001. Leaf life spans of some conifers of the temperate forests of South America. Revista Chilena de Historia Natural 74 (3): 711–718.
Mitchell A. 1996. Alan Mitchell’s Trees of Britain. Collins.
Premoli A., Quiroga P. & Gardner M. 2013. Araucaria araucana. The IUCN Red List of Threatened Species. IUCN.
Gallo L., Izquierdo F., Sanguinetti L.J., Pinna A., Siffredi G., Ayesa J., Lopez C., Pelliza A., Strizler N., Peñalba G.M., Maresca L. & Chauchard L. 2004. Araucaria araucana forest genetic resources in Argentina. In Barbara Vinceti, Weber Amaral and Brien Meilleur (eds). Challenges in managing forest genetic resources for livelihoods: examples from Argentina and Brazil. International Plant Genetic Resources Institute. Pg. 105-132.
Κείμενο
Στέφανος Προφήτης